بررسی فقهی زیبایی سازی سر و صورت از طریق جراحی (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

چکیده جراحی زیبایی نوعی جراحی است برای ایجاد تغییرات در ظاهر جسم جهت رفع عیوب و زشتیهای مادرزادی یا عارضی و یا تغییر شکل برای نیل به معیارهای زیبایی موجود در جامعه با توجه به رواج روزافزون این نوع جراحی و ازدیاد انجام آن در میان مسلمانان لازم است حکم شرعی آن مورد بررسی قرار گیرد با وجود آنکه سابقه ی انجام اعمال جراحی زیبایی به قبل از میلاد می رسد اما توسعه و فراگیری آن به قرن حاضر برمی گردد برخلاف گذشته که جراحی زیبایی به هدف بازسازی و رفع آثار و حوادث ناشی از جنگ و امثال آن صورت می گرفت امروزه برای نیل به درمان بیماریهای مادرزادی عیوب و ایرادات ناشی از حوادث و حصول زیبایی بیشتر انجام می شود فقها درباره ی حکم شرعی جراحی زیبایی جهت درمان عیوب و زشتی های پدید آمده ی ناشی از حوادث بر اساس نصوص و تحت شرایطی از جمله وجود نیاز به عمل جراحی احتمال شفا کم ضرر بودن جراحی از عدم آن عدم ترتب آثار سوء در حین یا پس از جراحی قایل به جواز شده اند از آنجا که اصل حرمت تعدی بر جسم است و جسم آدمی امانت الهی است و دارای حرمت و اینکه معمولا در جراحی اسراف و کشف غیر ضروری عورت و استفاده غیر ضروری از مواد نجس و حرام وجود دارد انجام اعمال جراحی به ویژه جراحی تزئینی جز با رعایت شروط مورد نظر شارع جایز نیست بنا بر آنچه آمد پیوند پوست از نظر بیشتر معاصرین و مجامع فقهی جایز است گر چه شنقیطی فقط پیوند پوست کافر را صحیح می داند جواز جراحی عیوب و زشتیهای مادرزادی مانند لبهای شکری یا دندان اضافی اگر باعث ضرر و درد شوند مورد اتفاق است اما اگر بدون ضرر و درد باشند بیشتر فقها این موارد عیب و نقص در خلقت اصلی دانسته و إزاله ی آن را جایز می دانند اما از نظر امام احمد طبری ابویوسف شنقیطی و دیگران این موارد جزو خلقت اصلی بوده و إزاله ی آن حرام است در مورد نمص نیز گر چه در محدوده ی آن اختلاف نظر وجود دارد اما تقریبا همه ی فقیهان اهل سنت بنا بر نصوص وارده انجام نمص در محدوده ی ابرو را حرام می دانند جراحی بینی به قصد زیباسازی یا رفع چین و چروک چهره که معمولا به هدف جوان نمایی صورت می گیرد بنا بر نظر اکثر قریب به اتفاق فقیهان اهل سنت به استناد نصوص متضمن لعن حرام است و آن را از جمله ی مصادیق تغییر خلقت نامشروع می دانند