احکام فقهی ـ حقوقی درمان ناباروری با آخرین شیوه‌های درمانی

توضیح

ناباروری یکی از معضلات اساسی برخی از زوجین در طول تاریخ بوده‌است که مبتلایان به آن زندگی خود را با انواع فشارهای‌عصبی، روانی می‌گذرانند در حالی که تلاشهای اندیشمندان بشر برای دستیابی به راه حلهای آن جز در چند دهه‌ی اخیر چندان با موفقیت همراه نبوده‌است. یکی از انواع ناباروری که تا چندی پیش لاعلاج مانده‌بود موجود نبودن سلوهای‌جنسی است که ممکن است به دلایل مختلف نظیر موجود نبودن غدد جنسی یا عدم تشکیل سلولهای پایه‌ای جنسی ایجاد شود. با گسترش درک پزشکی و فرهنگی درباره پیوند اعضا در مورد بیمارانی که نارسایی عملکرد عضوی یدک می‌کشند یا بعضاً فاقد عضو می‌باشند موجب این فکر شد که بتوان ناباروری افراد فاقد تخمک یا اسپرم را بدین شیوه درمان نمود. تلقیح مصنوعی یکی از مسائل نوپیداست که پیشرفت و شکوفایی دانش ارجمند پزشکی آن را به عرصه فقه وحقوق کشانده و ارتباط بین فقه وحقوق از یک طرف و علوم‌طبیعی از طرف‌دیگر را به اثبات رسانده است. از آنجا که قواعد و مقررات‌حقوقی ما ریشه در احکام مذهبی دارد و بر مبنای پژوهش فقهی و فتاوای فقیهان امامیه تدوین شده‌است، هیچ حقوقدان و اندیشمندی در دانش حقوق نمی‌تواند بدون آنکه خود را شاگرد همین مکتب بداند و از این منبع عظیم و میراث تمدن بهره‌مند‌گردد، در جهت قانونی کردن مسئله‌ای جدید گام بردارد، بلکه نخست می‌بایست جواز شرعی آن را فقیهان تایید و حکم وضعی آن را روشن کنند تا بصورت ماده یا مواد قانونی درآید و متعاقبا در دنیای پزشکی ورود کند.
واژه‌های کلیدی: اهدای اسپرم، اهدای تخمک، ناباروری، تلقیح مصنوعی