تداوی با محرمات در فقه امامیه و اهل تسنن (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

این پژوهش مختصر، به موضوع معالجه با محرمات پرداخته است و اهمیت آن، به این خاطر است که انسان ها پیوسته در معرض انواع بیماری ها هستند و ناگزیر از استفاده از راه های درمانی، که یکی از آن ها مصرف دارو طبق نظر پزشک متخصص میباشد و ثابت شده است دسته ای از دارو هایی که برای معالجه به کار میروند از نظر شرع مقدس اسلام جزء محرمات میباشند. پس باید این مساله بررسی شود و نظر فقها در این زمینه ارائه شود تا هم دانش پژوهان رشته ی فقه و هم رشته ی پزشکی و هم عموم انسان هایی که ناچار به مداوای بیماری هستند با این موضوع آشنا شوند و به صورت عملی از فقه پویای اسلامی که در تمام قرون و اعصار کاربرد دارد استفاده کنند .و هدف این است که این مختصر، زمینه ی انجام تحقیقاتی جامع و فراگیر در این زمینه واقع شود.از آنجا که به مقاله یا پایان نامه ای با این موضوع مواجه نشدم مطالب ،صرفا با مراجعه به کتاب های فقهی و ونیز cdهای جامع فقه شیعه و مکتبه الشامله ،یعنی با روش کتابخانه ای جمع آوری شده است .بعد از بررسی نظرات فقها نتیجه این شد که عده ای از فقها هرچند قائل به حرمت مداوا با محرمات میباشند اما در شرایط خاص، حکم، به جواز درمان با حرام داده اند و عده ای نیز در هیچ شرایطی، مجوز چنین درمانی را نداده اند و عده ای نیز که از فقهای اهل تسنن هستند حکم شراب و مسکرات را از سایر محرمات جدا کرده اند و در شرایط اضطرار حکم به جواز درمان با محرماتی غیر از مسکرات و شراب داده اند.
واژگان کلیدی: تداوی، محرمات، مسکرات، خمر