شورای افتاء و اعتبار فتوای شورایی

توضیح

صنعت اجتهاد در فقه امامیه ، قواعد خاص خود را دارد و در بستر زمان نه تنها از این قواعد کاسته نشده است ، بلکه بالنده تر گردیده است و اجتهاد فردی که از دیر زمان ، مورد نظر فقیهان بوده است ، مورد استقبال بیشتری واقع گردیده است و در این میان مشورت فقیهان با یکدیگر و استفاده از آراء و نظرات فقیهان پیشین در استنباط فقیهان متاخر ، کاربرد فراوانی داشته است. شورای فقیهان با یکدیگر بدین گونه که هم دیگر را در طریق استنباط احکام فقهی یاری نمایند تا به رای و نظر واحدی برسند ، تابع همان قواعد خاص اجتهاد فردی بوده ، همان طور که اگر تعدادی فقیه در مشورت دادن به استاد و فقیه دانشمند تری ، جهد و کوشش نمایند ، نه تنها اشکال ندارد بلکه به غنای فتوای استاد افزوده می گردد ، اما سخن آن جاست که فقیهان متعددی با اجتهادات و فتاوای مختلف ، به شورا بنشینند و پس از بحث و مذاکره ، نظریه ای خاص را در معرض رأی گیری قرار دهند و آن رأی و نظریه ای که طرفدار بیشتری داشت ، به عنوان فتوای آن شورا اعلام نمایند و فتوای اکثریت را به عنوان فصل الخطاب اعلام نمایند ، در این پایان نامه درباره ی صحت و سقم این شورا تحقیق کرده ایم و دلایل موافقان و مخالفان این روش را با استفاده از منابع فقهی و اصولی بیان کرده ایم و سعی کرده ایم حتی المقدور بدون پیش داوری ، از ادله ای دفاع کنیم که به واقعیت نزدیکتر بوده و از قواعد اصولی بهتری پیروی نماید.
واژه های کلیدی: مشورت، فقه، شورای افتاء، فتوا، فقیه.