امکان سنجی فردی کردن مجازات ها‌ی تبعی

توضیح

براساس ماده 25 ق.م.ا. مصوّب 1392 تنها معیار برای تعیین مجازات تبعی، درجه مجازات اصلی مورد حکم می‌باشد؛ حال آن ‌که با عنایت به این‌که اصل فردی‌کردن مجازات ‌ها به عنوان یک ضرورت در نظام عدالت کیفری کنونی با اتّکا بر مبانی استواری پذیرفته شده ‌است نظر به عدم وجود مانع شرعی، عادلانه بودن دخیل کردن ویژگی‌ های جرم ‌شناختی و شخصیّتی مرتکب در فرایند تعیین مجازات، توجه به هدف بازاجتماعی کردن بزهکار و امکان استفاده از ظرفیّت پرونده شخصیّت می‌توان از اصل مذکور در ساحت مجازات ‌های تبعی نیز بهره برد. پژوهش حاضر با نگرشی تحلیلی - انتقادی قواعد حاکم بر این قسم از مجازات را به چالش کشیده‌ و به این نتیجه رسیده ‌است که در نظام قانونگذاری ایران در اغلب موارد، مجازات ‌ها‌ی تبعی در عرصه هایی که مناسب و کارآمد می ‌باشند درنظرگرفته نشده و بالعکس در مواردی که ضرورتاً مناسب نیستند به شکل غیر قابل انعطافی پیش‌بینی شده‌اند.
واژه‌های کلیدی: مجازات تبعی، محرومیت از حقوق اجتماعی، اعاده حیثیت، اصل فردی‌کردن مجازات‌ها.