حدود جزع در عزاداری اهل‌بیت(ع): پاسخی به نقد مقاله «قمه‌زنی و اعمال نامتعارف در عزاداری»

توضیح

در روایات متواتری به استحباب جزع برای اهل بیت(ع) تأکید فراوانی شده است، بنابراین اگر امام (ع) می‌فرماید: جزع کردن برای ما مستحب است، می‌توان استفاده کرد که همه این اعمال مستحب است؛ زیرا امام (ع) جزع را به طور مطلق بیان کرده و آن را توضیح نداده و یا در مورد خاصی منحصر نکرده است. ایشان در مقام بیان اوج جزع که حتی مورد نهی قرار گرفته است، تنها به اشک ریختن و جاودانگی حزن و اندوه و سوز دل اشاره می‌کند؛ یعنی اعمالی مانند لطم که بیشتر شایسته زنان جاهلی بوده است، اساسا در صفحه ذهن امام (ع) وجود نداشته است. سؤال ما از این عزیزان آن است که اعلام دین که جزع آنان برای امام حسین (ع) از همه بیشتر بود، چرا مرتکب این اعمال نشده اند؟ کجا آمده است که مثلا امام سجاد (ع) یا امام باقر (ع) آن قدر به صورت خود زده باشند که خون از آن جاری شده باشد؟ کجا آمده است که اهل بیت (ع) لخت شده و لطم می‌کردند؟ اگر جزع به همان معنایی است که آقایان مدعی آن هستند، نمونه های آن کجاست؟ قطعا اگر این آقایان نمونه هایی برای لطم اهل بیت (ع) می‌یافتند، آن را می‌آوردند، بلکه همین روایاتی که نقل کرده‌اند نیز دلالت بر گریه و زاری ائمه (ع) در رثای حسین (ع) دارد و نه بیشتر!
واژه‌های کلیدی: عزاداری، قمه زنی، اعمال نامتعارف، عزاداری اهل بیت(ع)، جزع