نقش زمان و مکان در اجتهاد و ادلّه اعتبار آن

توضیح

حمد و ستایش سزاوار خداوندی است که با قدرت خود به مخلوقات وجود داد و انسان را در «احسن تقویم» بیافرید و بدو کرامت و فضیلت داد و او را قبله‌گاه موجودات خویش کرد و همه را مسّخر او گرداند و در خدمتش نهاد. آن‌گاه با آفرینش او خود را به «احسنالخالقین» ملّقب ساخت.
او با رحمت بی‌پایان خود به آدمیان نعمت داد و از نعم ظاهری و باطنی برخوردارشان ساخت و با ارسال رسل و انزال کتب، منّت خویش را برآنان تمام کرد و آن‌گاه بشرّیت به نعمت هدایت تشریعی نیز مفتخر شد. پیامبران، که همگی در طول حیات پردامنه بشری برای نجاتش آمدند، هر یک به نوبه خود و در حدّ خویش، این قافله عظیم را به سوی کمال حقیقی خویش رهنمون بودند و سهمی از این هدایت و حرکت خوش آهنگ و پر شکوه را از آن خود کردند. با ارسال هر کدام از صاحبان کتاب و شریعت، دین پیامبر پیشین، مدّت اعتبارش پایان می‌یافت و بشر به مرحله‌ای بالاتر از پیش، پا می‌نهاد.