امکان اثبات جرائم با انگشت نگاری ژنتیکی، جایگاه، مبانی و آثار فقهی آن (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

روند تحصیل دلیل در شیوه قضایی امروز متفاوت است و شیوه‌های بسیاری برای کشف جرم و تحقیقات جنایی به کار گرفته می‌شود و قضات دنبال شواهد و قراین میروند تا حقیقت روشن شود و از سوی دیگر، به مرور زمان استفاده از برخی ادلّه‌ی گذشته کاهش می‌یابد و در مقابل، موارد جدیدی در جریان دادرسی مورد استناد قرار می‌گیرد که به تازگی ظهور و بروز یافته‌اند. امروزه آزمایشهای ژنتیکی از آن دست ادلّه‌ای هستند که به واسطه‌ی پیشرفت امکانات و علم و با توجه به شرایط زمان و مکان، بر مبنای آن می‌توان حقّ یکی از طرفین دعوی را مشخّص نمود. از جمله ادلّه‌ی ژنتیکی بسیار مهم که روز به روز شاهد افزایش استفاده از آن در دادگاهها هستیم، انگشت‌نگاری ژنتیکی است. به وفور از این دلیل در حلّ و فصل پرونده‌ها استفاده می‌شود و اهمیت آن تا حدی است که از آن به عنوان شاهد خاموش یاد می‌شود. با توجه به نکته‌ی مزبور، حجیت انگشت‌نگاری ژنتیکی دغدغه‌ای است که نیاز به تفحص دارد؛ زیرا از یک جهت ضرورت تامل فقهی را مبنی بر جواز و یا عدم جواز چنین روشی به نظر می‌رسد و از سوی دیگر، می‌توان با تبیین مبانی فقهی مبنی بر جواز استفاده از چنین روشی، امکان ارایه‌ی راهکار قانونی نیز فراهم شود. در این تحقیق که به روش توصیفی ـ تحلیلی نگاشته شده به مهمترین ادلّه‌ای که می‌توان در مورد جواز به کارگیری انگشت‌نگاری ژنتیکی در اثبات جرایم از منظر فقهی اقامه نمود، پرداخته شده است؛ تعمیم بینه به معنای مطلق دلیل و حجت نخستین دلیلی است که با پذیرش این دیدگاه،انگشت‌نگاری ژنتیکی مصداق بینه می باشد و می‌توان از جهت شرعی آن را توجیه نمود و چنین گفت که ادلّه‌ی حجیت بینه در منابع فقهی شامل آن می‌شود. حجیت علم عادی از دیگر ادلّه‌ای است که می‌توان بر اساس آن حجیت و اعتبار انگشت‌نگاری ژنتیکی را با آن از منظر فقهی توجیه نمود. از آنجا که ملاک در ادلّه‌ی اثبات جرایم بر کشف حقیقت و واقعیت منطبق است و از سوی دیگر میزان انطباق انگشت‌نگاری ژنتیکی بر واقع بسیار باﻻست، چنین رویکردی نیز از مبانی قابل قبول در جهت وجهه‌ی شرعی بخشیدن به انگشت‌نگاری ژنتیکی است.
واژه‌های کلیدی: اثبات، جرم، انگشت نگاری ژنتیکی، دی.ان.ای، بینه، دلیل.