معرفى کتاب محاولات للتفقه فى الدین: المسافه الشرعیه للتقصیر

توضیح

عباس نابلسى/ ترجمه و تلخیص: ع. زهدى
مسئله تقصیر یا کوتاه گزاردن نماز و افطار یا خوردن روزه در سفر, از مسائل فقهى است که بسیار پیش مى آید. چنین مسئله اى, در سال هاى اخیر, نظر برخى از محققان را چنان به خود جلب کرده که آنان را برانگیخته تا بر اجماع و اتفاق فقیهان متقدم و متأخر در این مسئله خرده گیرند و نگاهى نو بدان افکنند. آقایان صادقى تهرانى, احمد عابدینى و حسن خلیفه, نویسنده کتابى که اکنون معرفى مى شود, در این موضوع دیدگاه هایى را بیان کرده اند که با نگاه مشهور متفاوت مى نماید.
نوشتار حاضر به قلم استاد عباس نابلُسى است که با تلخیص, به فارسى ارائه مى شود. (مترجم)
عبدالهادى فضلى, در مقدمه اى بر این کتاب, مقوله مهم (روش هاى اجتهاد)1 را درمى افکند و در این باره, از دو روش تعامل با متون تشریعى سخن مى گوید:
نخست روش کلامى که به پشتوانه قواعد منطقى و اصطلاحات کلامى است و از این ضوابط و مبانى در استنباط از متون سود مى جوید;
دیگر روش زبانى ـ اجتماعى است که در مباحث درباره مبادى فقه, از آن به اجتهاد معنایى ـ عرفى2 یاد مى شود; یعنى پژوهش زبانى, عرفى و اجتماعى در معناى متون.
موضوع کتاب و روش آن
مباحث کتاب, پیرامون (تعیین مسافت شرعى) است که دامنه آن, سه موضوع را در برمى گیرد:
الف. درجه مشروعیت افطار و تقصیر: وجوب;
ب. سبب مشروعیت: مشقت;
ج. موضوع مشروعیت: سفر.