بررسی جرایم علیه میراث فرهنگی در حقوق ایران و افغانستان

توضیح

آثار تاریخی و فرهنگی، گنجینه‌های تاریخی پیام‌آور الگوها و سنن نایاب پیشینیان بوده و این گنجینه پربها غیرقابل‌تجدید پذیر است، از طرفی اهمیت و ثمره میراث فرهنگی در حوزه‌های گوناگون( فرهنگی، اقتصادی، گردشگری و...) موجب شده که میراث فرهنگی در سطح ملی و بین‌المللی موردتوجه قرار گیرد به همین دلیل جهت حفظ، مراقبت و حمایت از میراث فرهنگی اقدام به وضع قوانین در سطح ملی و بین‌المللی نموده تا مانع از دست رفتن این میراث پربها که امروز در معرض تهدیدات و خطرات گوناگون ازجمله عوامل غیرقابل‌پیش‌بینی طبیعی (باران، سیل و زلزله) و حملات دشمنان و جنگ و حتی خسارات ناخواسته مردم بازدیدکننده و... قرار گرفته، گردد. به همین دلیل جرائم علیه میراث فرهنگی که موضوع این تحقیق است، در حقوق ایران و افغانستان موردبررسی قرارگرفته و هردو نظام حقوقی با توجه به اهمیت آن اقدام به جرم انگاری و وضع قانون در جهت حمایت و حفاظت آن نموده است، با بررسی انجام‌شده جرائم علیه میراث فرهنگی در نظام حقوقی هردو کشور از جرائم غیرقابل‌گذشت تلقی شده و باگذشت شاکی، دعوی فیصله پیدا نکرده و خاطی و متعدی کننده به این آثار همچنان قابل پیگرد است. به لحاظ مالکیت، میراث فرهنگی جزء اموال عمومی بوده و مالکیت اشخاص خصوصی بر میراث فرهنگی نیز مشروط است. بنابراین هرگونه ارتکاب جرمی علیه آن، علاوه تعدی به اموال عمومی از جرائم علیه آسایش عمومی نیز محسوب می‌گردد، این امر از روست که بشر امروز خود را ملزم به حراست از این گنجینه‌های تجدید ناشدنی می‌داند. این تحقیق با استفاده از قانون هردو کشور ایران و افغانستان و کتب و مجلات مربوطه به‌صورت مقایسه‌ی در کتابخانه و در سه فصل و چند مبحث که در فصل اول کلیات و در فصل دوم مبانی، مالکیت و ماهیت جرائم علیه میراث فرهنگی و در فصل پایانی مجازات‌ها و آثار مدنی جرائم علیه میراث فرهنگی موردبررسی قرارگرفته است.
واژه‌های کلیدی: میراث، فرهنگ، مالکیت، میراث فرهنگی