تزویج کودکان بررسی مبانی فقهی، مقایسه و تطبیق آن با حقوق ایران و اسناد بین‌المللی

توضیح

تزویج ولائى کودکان نابالغ توسط اولیاء از جمله مسائل حقوقى است که مورد توجه فقه، حقوق ایران و اسناد بین الملل قرار گرفته است. منطق حقوقى و قواعد اولیه فقهى اقتضا مى‏کند کودک بدلیل فقدان اهلیت نتواند طرف عقد نکاح قرار گیرد و یا حداقل پس از رسیدن به سن بلوغ اختیار فسخ و یا پذیرش عقد را داشته باشد. حقوقدانان و تنظیم کنندگان اسناد بین المللى حقوق زنان و حقوق کودکان بر منع تزویج کودکان مصرّند. اصل اینچنین ازدواجى در فقه فریقین مورد پذیرش قرار گرفته است. پس از رسیدن به سن بلوغ نیز عده قابل توجهى از فقهاء براى پسر و مشهور آنها براى دختر اختیار فسخ و یا پذیرش عقد را نپذیرفته‏اند. در این مقاله کوشش شده است با تکیه بر مبانى فقهى خیار فسخ براى کودک (اعم از دختر و پسر) پس از رسیدن به سن بلوغ اثبات شود. همچنین رعایت عنصر مصلحت صغیر در عقد، نسبى بودن مفهوم مصلحت و بطلان عقد بى مصلحت به اثبات رسیده است. ممنوعیت نزدیکى با دختر قبل از قابلیت صحّى وى (بدلیل امکان عقلائى معیوب شدن او) با تکیه بر مبانى فقهى مورد توجه دسته اول قرار گرفته است. بنظر مى‏رسد اصرار حقوقدانان و تنظیم کنندگان اسناد بین المللى فوق الذکر بر ممنوعیت ازدواج کودکان با کمال به امکان آسیب دیدن آنها در صورت ازدواج باز می‏گردد. بنابراین فقه، حقوق کلاسیک و اسناد بین المللى بر این محور واحد اتفاق نظر دارند.