توضیح

فرزندآوری همواره از دیدگاه اسلام امری مهم و مورد حمایت بوده است. اما امروزه این امر در نظام خانواده به یکی از چالش‌های جدی زوجین تبدیل شده است و اختلافات عدیده ای را بین آن ها به وجود آورده است. این اختلافات به گونه‌ای است که یکی از زوجین از فرزندآوری امتناع می‌کند و دیگری خواهان وجود فرزند در نهاد خانواده می باشد. با توجه به جمیع مطالب، نظر اکثر حقوقدانان و مشهور فقهای امامیه در خصوص اینکه فرزند آوری جزء مقتضای ذات عقد نمی باشد، یکسان است و در این امر اختلاف نظر ندارند. لیکن در خصوص اینکه آیا فرزند آوری جزء مقتضای اطلاق عقد است یا خیر، اختلاف نظرات متعددی وجود دارد که عده‌ای آن را مقتضای اطلاق عقد نکاح دانسته‌اند و عده‌ای دیگر آن را مقتضای اطلاق عقد نکاح و فقط این حق را مختص زن دانسته اند. ولی گروه دیگر فرزندآوری را نه مقتضای ذات عقد نکاح و نه مقتضای اطلاق عقد نکاح دانسته‌اند و چنانچه کسی بخواهد آن را به حق تبدیل کند و پشتوانه قانونی جهت الزام ممتنع را داشته باشد، باید آن را شرط کند. حال چه شرط ضمنی و چه صریح باشد.پژوهش حاضر با مطالعه تحلیلی به بررسی دقیق نظرات و آرا اکثر فقها و حقوقدانان پرداخته که در نهایت با توجه به تحلیل نظر آنها این نتیجه حاصل شد که فرزند آوری نه مقتضای ذات عقد نکاح می باشد و نه مقتضای اطلاق.چرا که الزام به فرزندآوری در هیچ یک از منابع فقهی و حقوقی برداشت نمی‌شود. لذا زوجین باید با شرط کردن آن را به یک ضمانت الزام‌آور تبدیل کنند تا از آثار حقوقی امتناع شرط فرزندآوری از جمله فسخ و الزام ممتنع بهره‌مند شوند.
واژه‌های کلیدی: آثار امتناع، زوجین، فرزندآوری، شرط، نکاح، عقد.