اصطلاح سرمایه اجتماعی (Social capital) مفهومی است که در جامعه شناسی نوین مطرح است، امّا در علوم دیگر نظیر اقتصاد، مدیریت، علوم سیاسی و علوم اجتماعی نیز کاربرد وسیعی یافته است. سرمایهی اجتماعی که اشارهای، به نقش و تأثیر شبکههای مردم نهاد و حضور گروههای مردمی در مسائل مختلف است، در حوزهی حفظ و تولید امنیت نیز مورد بحث قرار گرفته است و تا حدود زیادی امنیت پایدار متأثر از تأثیرگزاری و نقش آن است؛ گرچه این اصطلاح معلول فکر نظریه پردازان دهههای اخیر است ولی واقعیت آن است که فقه اسلامی و شیعی در حوزه کاربردی و با عناوین و اصطلاحات مشابه دیگری جایگاه سرمایههای اجتماعی را مورد تأکید قرار داده است. و منابع دینی در آیات، روایات و فقه پویای اسلامی در تقویت و ایجاد این میراث مهم همّت گماشتهاند. این مقاله درصدد است تا مفهوم و ابعاد کاربرد سرمایهی اجتماعی در ایجاد امنیت پایدار و مبانی ترویج آن را در آیات و روایات و فقه شیعی و حقوق موضوعه بررسی نماید.
واژههای کلیدی: سرمایه اجتماعی، امنیت پایدار، فقه و حقوق.