توضیح

تربیت اسلامی، ساحت‌های مختلفی دارد و «تربیت اخلاقی»، یکی از مهمترین این ساحت‌ها است. «تربیت اخلاقی» معمولاً بر عهده والدین، خانواده‌ها، مربیان و حکومت اسلامی است. مقصود از تربیت اخلاقی «فرآیند زمینه سازی و به ‌کارگیری شیوه‌هایی جهت شکوفایی، تقویت و ایجاد صفات رفتارها و آداب اخلاقی‌ و اصلاح و از میان بردن صفات، رفتارها و آداب، غیراخلاقی در خود انسان یا دیگری» است.«تربیت اخلاقی» جامعه اسلامی بدون برنامه‌ریزی امکان پذیر نیست. بدیهی است که اجرای بخشی از برنامه‌های مذکور، تنها از طریق حکومت اسلامی قابلیت تحقق دارد. این تحقیق، در صدد پاسخ به این سؤال است که مسئولیت «تربیت اخلاقی» جامعه، بر عهده کیست؟ و حکم فقهی آن چیست؟ این پژوهش به روش توصیفی ـ تحلیلی و شیوه اجتهادی و با طرح ادله عقلی و با استناد به آیات، روایات، سیره و قواعد عامه اثبات کرده است که یکی از وظیفه‏ الزامى حکومت اسلامی، «تربیت اخلاقى» جامعه می‌باشد. وظیفه برنامه‌ریزی حکومت اسلامی در «تربیت اخلاقی» جامعه، از منظر «فقه امامیه» در اخلاقیات الزامی، الزامی است؛ اما بیش از این محدوده، مستحب است. این وظیفه حکومت اسلامی از نوع واجب عینی و توصلی هست که با انجام دیگران ساقط می‌شود و مشروط به قصد قربت هم نیست.
واژه‌های کلیدی: تربیت دینی، مدیریت تربیت اخلاقی، برنامه‌ریزی، نظام تعلیم و تربیت، فقه اهل بیت.