امکان سنجی استناد به آزمایش DNA در اثبات نسب و رابطه آن با قاعده فراش (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

یکی از کارکردهای ازدواج، فرزندآوری است و حوادث گوناگون، می‌تواند سبب تردید زوجین درباره انتساب فرزند به خودشان گردد. در فقه اسلامی، هنگام بروز شک در انتساب فرزند به پدر، به قاعده فراش تمسک می‌شود و بر اساس آن، فرزند به شوهر مادر خود ملحق می‌گردد. اما از آن جا که به واسطه پیشرفت دانش بشری و بهره‌گیری از آزمایش دی‌ان‌ای، می‌توان با اطمینان قابل قبولی، درباره انتساب فرزند به پدر قانونی خود اظهار نظر نمود؛ هدف از انجام این پژوهش، امکان‌سنجی استناد به آزمایش دی‌ان‌ای به جای قاعده فراش، در دعاوی اثبات نسب می‌باشد. طبق نظر فقهای امامیه، موضوع قاعده فراش، شک در انتساب است و اگر به هر دلیلی این تردید برطرف شود، نمی‌توان با تمسک به قاعده مذکور، حکم به اثبات یا نفی نسب نمود. بنابراین با توجه به این که آزمایش دی‌ان‌ای، با حصول اطمینان درباره انتساب یا عدم انتساب فرزند به والدین، زمینه رفع این شک را فراهم می‌سازد، می‌تواند به عنوان یک بینه، در دعاوی نسب، مورد استناد قرار گیرد و در تقابل با قاعده فراش، بر آن مقدم می‌گردد. دلایلی همچون فروپاشی کانون خانواده، خطاپذیر بودن آزمایش دی‌ان‌ای، عدم اعتماد قاضی به کارشناسان، عدم امکان اثبات زنا به وسیله آزمایش و ... نیز نمی‌توانند مانعی از استناد به آزمایش دی‌ان‌ای باشند و سبب لزوم تمسک به قاعده فراش شوند.
واژه‌های کلیدی: قاعده فراش، نسب