تحقق و اثبات نسب از نگاه فقه امامیه در مسائل مستحدثه

توضیح

با توجه به اهمیت نسب در حفظ نظام خانواده و ثبات نسل ها، و ترتب بعضی از احکام فقهی ، بر شناخت نسب فرزند با پدر و مادر یا بر شناخت نسبت‌های فامیلی دیگر، اهتمام شارع همواره بر حفظ آن بوده است. از این رو در فقه امامیه برای اثبات نسب ، دلائل متعددی مانند قاعده فراش، اقرار، شهادت،.. بیان شده است و در فرض نبودن دلایل قوی تر به لحاظ کشف واقع، قائل به قابلیت استناد به ضعیف ترین ادله همچون قرعه شده است .اهمیت مسأله نسب و چگونگی اثبات آن توسط راههای جدید مانند آزمایشات و انگشت نگاری ژنتیکی و شرایط تحقق آن، بلاخص در حوزه مسائل مستحدثه مانند: تلقیح مصنوعی و رحم اجاره‌ای ، که از مباحث بروز و مبتلا به عصر کنونی است ، عمده دلیل انتخاب این موضوع بوده است. نحوه و روش انجام تحقیق با توجه به ساختار موضوع ، به صورت کتابخانه ای و به شیوه ی توصیفی بوده و از طریق فیش برداری از کتاب‌های معتبر و دست اول فقهی و حقوقی و با بهره‌گیری از نرم افزارهای تخصصی ـ فقهی و مقالات سایت‌های مختلف تحقیقاتی گردآوری شده تا اتقان بیشتری داشته و مفید واقع شود.این نوشتار در پی آن است که راههای تحقق و اثبات نسب را در مسائل مستحدثه مانند تلقیح مصنوعی و رحم اجاره ای روشن کرده و به بررسی راههای جدید اثبات یا نفی نسب ، و حجیت آنها از منظر فقه امامیه پرداخته و آثار و احکام مترتب بر اثبات یا نفی نسب را بیان کند و با توجه به غیر حصری بودن ادله اثبات یا نفی نسب ، این نتیجه به دست می آید که اطمینان حاصل از آزمایش دی ان ای و انگشت نگاری ژنتیکی به لحاظ شرعی معتبر و حجت است.
واژه‌های کلیدی:‌ نسب، اثبات نسب، تحقق نسب، فقه امامیه، مسائل مستحدثه، آزامیش ژنتیکی.