اعتبار آزمایش های تشخیصی در اثبات و نفی نسب (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

از مسائل مهم حوزه حقوق خانواده، اثبات نسب می باشد که آثار قانونی بسیار مهمی بر آن مترتب است. امروزه با پیشرفت علم، امکان استفاده از آزمایش های ژنتیک در دعاوی اثبات نسب وجود دارد. فناوری ژنتیک و کاربردهای انسانی این فناوری یکی از مسائل نوپیدای یکی علمی است که به عرصه ی فقه و حقوق کشیده شده است. به دلیل نوپیدا بودن کاربردهای انسانی فناوری ژنتیک، از قبیل انگشت نگاری ژنتیکی و تهیه ی بانک اطلاعات ژنتیکی نص صریح و خاصی در متون فقهی و حقوقی در مورد آنها وجود ندارد.هچنین تا جایی که ملاحظه گردیده تا به حال به طور جامع و مانع مورد بررسی قرار نگرفته و در مبحث اثبات نسب مختصر بدان اشاره رفته است و تحقیق های فقهی و حقوقی در این زمینه زیر عنوان خاص اثبات و نفی نسب نمی باشد و رساله مستقلی در این زمینه تدوین نگردیده است.فقها در حجیت اینگونه آزمایش ها برای اثبات نسب اختلاف دارند؛ برخی به حجیت این ادله در صورت حصول علم و گروهی بر عدم حجیت آن معتقدند. در میان حقوقدانان اختلاف نظر کمتری وجود دارد و اختلاف موجود صرفاً در نحوه استناد به این آزمایشهاست. تحقیق حاضرکه در آن از شیوه تحقیقی-توصیفی و همچنین از روش کتابخانه ای استفاده شده، بر آن است که نقش آزمایش های ژنتیک و امکان استناد به آن را در دعاوی اثبات و نفی نسب بررسی کند و ببیند آیا با مقررات موجود می توان به این آزمایش ها استناد کرد یا تا زمانی که قانون بر آن تصریح ننماید، چنین مجوزی وجود نخواهد داشت. در شرایط حاضر، با توجه به اینکه همه ادله اثبات نسب مبتنی بر ظن است و احتمال اثبات خلاف در آنها وجود دارد و نیز به لحاظ غیرانحصاری بودن ادله مذکور، باید بتوان آزمایش های ژنتیک را به عنوان یک دلیل جدید در بسیاری از دعاوی اثبات نسب و همچنین با در نظر گرفتن این روش به عنوان اماره ی قضایی در امور مدنی و به خصوص حوزه ی اثبات نسب استفاده کرد، لکن برای ایجاد بستر لازم برای استناد به آن نیاز به تصریح قانونی وجود دارد و با توجه به امکان پاسخگویی به تمام شبهات در این زمینه، به این اختلافات پایان داد.
واژه‌های کلیدی: اثبات نسب، نفی نسب.