بررسی فقهی و حقوقی ورود دولت به حریم خصوصی

توضیح

یکی از محرمات مسلم و قطعی در اسلام ، تجسس و تفتیش از اسرار، عورات ، پنهانی ها و به طور کلی حریم افراد است ، از سویی دولت ها در راستای برقراری نظم عمومی و مقابله با مفاسد گوناگون ، ناگزیر به ورود به حریم خصوصی در موارد استثنایی می باشند، در راستای تعیین حدود این استثنائات ، در فقه امامیه منابع عقلی و نقلی فراوانی وجود دارد و با وجود ادله حاکلی از حرمت تجسس می بینیم که در سیره رسول مکرم اسلام (ص) وائمه معصومین (ع) عمل تجسس و ورود به حریم خصوصی در برخی موارد اجام شده است که حتی گاهی خود معصوم مبادرت به تجسس کرده است ، حال این سوال مطرح می شود که درچه صورت تجسس از حریم افراد جایز و مباح و در چه صورت و چه مواردی ممنوع است؟ لیکن صرف استخراج استثنائات فقهی ورود به حریم خصوصی ، همراه با طرح مبانی عقلی و کلامی آن به تنهای نمی تواند راهگشای شفافیت محدوده ورود دولت ها در حریم خصوصی افراد ناظر به تامین مصالح عمومی باشد؛ لذا بر آن شده ایم تا از سویی رویکرد اصلی در تدوین این استثائات در معنایی مضیق تر ، ناظر به ورود دولت در حریم خصوصی افراد باشد و از سویی با شفافیت مصادیق امروزی حریم خصوصی در معنای عرفی و حقوقی آن در لسان حقوق دانان، گامی مؤثر در مسیر تأمین مصالح نظام از جمله شفافیت اقتصادی برداریم.
واژه های کلیدی: محدوده حریم خصوصی، تجسس مشروع، حفظ نظام، تفحص حاکم، تأمین مصالح