حریم خصوصی کودک از منظر حقوق ایران و کنوانسیون حقوق کودک

توضیح

حق بر حریم خصوصی از جمله مهمترین حقوقی می باشد که در اسلام برای انسان به عنوان اشرف مخلوقات در نظر گرفته شده و هدف از آن ارتقای شخصیت و وجود مادی و معنوی او می باشد که ارتباط تنگاتنگی با کرامت ذاتی آدمی دارد و این امکان را فراهم می کند که انسان اهداف و غایت شخصی خود را دنبال کند و عواطف و احساسات درونی خود را در این فضا بروز دهد. حریم خصوصی محدوده ای از زندگی هر فردی می باشد که دیگران به موجب عرف و قانون بدون رضایت دارنده این حق نمی توانند به آن ورود پیدا کنند. در نظر گرفتن حریم خصوصی برای کودک به ظاهر با حق و تکلیف والدین بر تربیت فرزند در تعارض می- باشد، زیرا لازمه تربیت کودک نظارت و کنترل بر ارتباطات او با سایر افراد و همچنین اطلاعات در دسترس او می باشد. قوانین و مقرارت ایران از حیث در نظر گرفتن حق حریم خصوصی برای کودک و مشخص کردن ضابطه های آن ناقص می باشد اما در مقابل کنوانسیون حقوق کودک امکان ورود به حریم خصوصی کودک و تربیت او را براساس قانون و رعایت منافع عالیه کودک و ارجحیت حق بر تربیت بر حریم خصوصی فراهم نموده است. به موجب پیشرفت تکنولوژی و فناوری های ارتباطی و دسترسی راحت و ارزان به آن، کودکان همواره در معرض آسیب ها و خطرات این فضا می باشند. در واقع محتوای غیر مناسب و غیر قانونی موجود در این فضا برای کودکان بسیار مخاطره آمیز می باشد. در سوی مقابل خود والدین نیز با انتشار تصاویر و احوالات کودک در فضای مجازی مقدمات آسیب ها و نقض حریم خصوصی کودک در این فضا را فراهم می کنند. لذا در پژوهش حاضر با واکاوی و کنکاش در قوانین داخلی ایران و اسناد بین المللی به دنبال ارائه یک راه حل قانونی و فقهی برای رفع تعارض میان حریم خصوصی کودک و حق والدین بر تربیت و همچنین بررسی عوامل نقض حریم خصوصی کودک در فضای مجازی و آسیب ها و مخاطرات آن می باشیم.
واژه‌های کلیدی: حریم خصوصی، کنوانسیون حقوق کودک، تربیت، فضای مجازی