حریم خصوصی در فقه امامیه و حقوق موضوعه ایران

توضیح

از دیرباز حق حریم خصوصی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار بوده است به گونه‌ای که در قالب بارزترین جلوه‌های حقوق بشر متجلی گردیده است. حریم خصوصی در مفهوم خاص خود از جلوه‌ها و مظاهر متعدد و متنوعی برخوردار است، اما می‌توان در یک تقسیم کلی و جامع آن را به حریم مادی مشتمل بر حریم مکانی، جسمانی و اموال و حریم معنوی شامل حریم اطلاعات، ارتباطات و حیثیت اجتماعی تفکیک نمود که هر کدام از قلمرو خاص خود و ضمانت های اجرایی دنیوی یا کم دست کم عقاب اخروی برخوردار است.بررسی اقوال و آثار مختلف مشهور فقیهان امامیه و مقررات موجود در فقه اسلامی، از یک سو حاکی از اهمیتی است که برای حریم خصوصی با انواع و گونه‌های مختلف آن قائل شده‌اند و به تبع آن تدابیری را به منظور حفظ و مصونیت از حریم خصوصی از هرگونه تعدی و تفریط، اندیشیده‌اند. از سوی دیگر بررسی و مداقه بیشتر در منابع شرعی موجود و آراء و فتاوی مشهور، موارد جواز نقض حریم را نیز به طور استثنایی تأیید می‌نماید و به آن چهره‌ی شرعی و قانونی می-بخشد. یافته‌های تحقیق به طور خلاصه به قرار ذیل است: اولاً انسان دارای حریم است؛ ثانیاً حریم به دو قسم حریم مادی و معنوی قابل تقسیم است؛ ثالثاً تعدی به حریم مادی دارای ضمانت اجرایی می‌باشد؛ اما تعدی به حریم معنوی، در موارد متعدد فاقد ضمانت اجرایی می‌باشد؛ رابعا خلأهای قانونی قابل ملاحظه‌ای در زمینه‌ی حفظ و حراست از حق حریم خصوصی انسان‌ها وجود دارد که نیاز به رسیدگی و وضع قانون را فراهم آورده است وباید وضع شود.
واژه‌های کلیدی: حریم مادی، حیثیت، ورود، نقض، فقه جعفری، حقوق موضوعه، زندگی شخصی، قانون، ایران