بررسی فقهی و حقوقی محدودیت آزادی بیان در حریم خصوصی

توضیح

یکی از حقوق افراد بشر طبق دین مبین و قوانین اساسی حفظ حریم خصوصی افراد توسط حکومتها و افراد دیگر است.حریم خصوصی حقی است نسبت به زندگی کردن با میل وسلیقه خود با حداقل مداخله ورود دیگران،حقی است که بر اساس آن اشخاص می توانند یقین کنند که دیگران تا چه اندازه می توانند به لحاظ کمیت وکیفیت اطلاعاتی درباره آنان داشته باشند. احترام به حریم خصوصی و امور دیگران از توصیه های اکید اسلام است.در منابع اسلامی نظیر قرآن ،سنت و اجماع احکام متعددی در خصوص مقوله های مختلف حریم خصوصی وجود دارد.از حریم خصوصی در قالب احاله به حقوق و آزادیهای دیگر نظیر حق مالکیت،منع تجسس،اصل برائت ...حمایت شده است.در دین اسلام «آزادی بیان» برای تمام افراد بشر درچهارچوب قانون اسلامی پذیرفته شده است و بیان هایی که با حقوق دیگر فرد و اجتماع تعارض پیدا می کند محدود می کند.حکومت ها برای حل این تعارض و حمایت از حقوق دیگر بر اساس اولویت بندی و تقدم وتاخر حقوق اقدام به محدود سازی آزادی بیان در حریم خصوصی می کنند.کلیه حقوق و مصلحت های زندگی بشر که در معارضه با استیفای حق آزادی بیان قرار می گیرند به سه دسته کلی تقسیم می شوند،این سه حق یا مصلحت عبارتند از: 1-حفظ حیثیت و حرمت افراد که شامل منع سب،هجو،توهین،غیبت و نمیمه،سوءظن،تهمت و افتراء2-حفظ اطلاعات و اسرار شخصی که شامل منع تجسس ،تحسس ، و تفتیش می باشد.3-امنیت ملی که شامل منع افشای اسرار و خیانت ،توطئه و توهین به مقدسات می باشد.
واژه‌های کلیدی: نظام حقوقی، احکام فقهی، آزادی بیان، محدودیت، حریم شخصی، قرآن، حریم خصوصی