سیاست کیفری ایران در قبال بیوتروریسم

توضیح

حملات بیوتروریستی به عنوان شیوه نوینی از تروریسم، تاثیرات مستقیم و حتی غیرمستقیمی بر امنیت و آسایش عمومی جامعه، حیات اشخاص و گاه نسل‌های بعدی داشته و با بهره‌گیری از عوامل زیستی مختلف، از طریق ایجاد لطمات جسمانی و نیز روانی ناشی از ترس و وحشت، تهدیدی علیه بهداشت، سلامت عمومی و امنیت اجتماعی تلقی میگردد. از این رو اندیشمندان و سیاستگذاران عرصه جنایی و کیفری کشورها، با توجه به تهدیدات عوامل بیوتروریستی، کوشیده اند گامهای نوآورانهای به‌ سوی جرمانگاری افتراقی و تخصصی بیوتروریسم برداشته تا از این طریق بتوانند نواقص کنوانسیونهای سلاحهای زیستی مبنی بر عدم توجه به ترورهای سیاسی از طریق عوامل بیوتروریستی، عدم نظارت و بازرسی از دول عضو و عدم ممنوعیت استفاده از عوامل زیستی توسط کشورها را در حوزه قضایی و اجرایی نیز جبران نمایند. با در نظر گرفتن اهمیت حملات بیوتروریستی و صدمات مادی، معنوی و امنیتی ناشی از آن به نظر می‌رسد که متولیان سیاست کیفری ایران نیز بایستی نواقص و خلاء های سیاست گذاری در این حوزه را مرتفع نماید. بررسی نظام حقوقی داخلی نشان می دهد که سیاست کیفری ایران تنها بر پیشگیری از دسترسی و تولید سلاح‌های بیولوژیک تاکید نموده و به مساله ضرورت جرمانگاری و متعاقب آن مقابله قضایی و اجرایی با ارتکاب جرائم بیوتروریستی توجهی نداشته است و بازنگری و اصلاح نظام حقوقی از طریق سیاستگذاری تقنینی، قضایی و اجرایی در حوزه زیستی، به منظور پیشگیری، کنترل و مقابله با بیوتروریسم ضروری به نظر می‌رسد. از این رو پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی، ضمن احصاء مفاهیم و مبانی نظری بیوتروریسم، رویکرد نظام حقوقی داخلی و اسناد بینالمللی را از منظر سیاست کیفری تقنینی، قضایی و اجرایی در قبال جرایم بیوتروریستی تبیین و تحلیل نموده است و کاستی های سیاست کیفری ایران در قبال بیوتروریسم را شناسایی و راهکارهایی به منظور ترمیم خلاءها و کاستی های موجود ارائه داده است.
واژه‌های کلیدی: بیوتروریسم، جرم انگاری بیوتروریسم، سیاست کیفری تقنینی/قضایی/جزایی، پیشگیری از تروریسم، ترور بیولوژیک، سلاح‌های بیولوژیک