نسب پدری کودک تولدیافته از اهدای جنین در فقه و حقوق ایران

توضیح

تصویب قانون نحوه اهدای جنین به زوجین نابارور در سال 1382 ش.، اگرچه گام مثبتی در جهت قانونمندکردن یکی از راه های باروری کمکی محسوب می شود، ولی به دلیل ابهامات موجود در متن آن و فقدان ضمانت اجرای قانونی و احاله بسیاری از مسایل مهم به آیین نامه اجرایی قانون قابل نقد می باشد.از مهم ترین ایرادهای این قانون روشن ننمودن مساله نسب و آثار و ابعاد حقوقی مساله اهدای جنین بوده که منجر به مسکوت ماندن بسیاری از حقوق مالی و غیرمالی کودک متولد از این روش شده است. اختلاف آرای فقهی و حقوقی در این زمینه بسیار بوده و هر یک در اثبات خود مبانی قابل دفاعی را مطرح می نمایند. عده ای مرد صاحب نطفه را پدر جنین می دانند و عده ای دیگر مرد دریافت کننده جنین و صاحب فراش را پدر می دانند و نهایتا نظر دیگری این اطفال را فاقد پدر می داند.مطابق برآیند مباحث مطروحه، نظر به فلسفه وضع قانون، اراده و قصد اهداکنندگان و دریافت کنندگان جنین و مهم تر از همه حفظ حقوق این کودک و در نظرگرفتن بهترین منفعت کودک که در شرع مقدس اسلام بر آن بسیار تاکید شده و در کنوانسیون های بین المللی هم بیان گردیده است، قانونگذار ایران باید با در نظرگرفتن نوعی نسب اعتباری و حکمی، دریافت کنندگان جنین را صاحبان طفل و نسب این کودک قرار دهد.
واژه‌های کلیدی: اهدای جنین، نسب پدری، صاحب فراش، صاحب نطفه