جلوه های اصل حسن نیت در فقه امامیه

توضیح

مطالعه و بررسی منابع فقهی به روشنی دلالت بر این دارد که عبارت و اصطلاحی تحت عنوان «حسن نیت» با لحاظ مفهوم دقیق حقوقی آن در فقه مورد توجه قرار نگرفته است. معذلک, عدم کاربرد و استعمال اصلی با نام حسن نیت به معنای بیگانگی این مفهوم در این نظام نیست. درحقیقت در فقه امامیه همانند نظام حقوقی انگلیس, نهادها و احکام و قواعد متعددی وجود دارد که در اساس, مبتنی بر حسن نیت هستند بدون آنکه در ضمن آنها یادی از حسن نیت شده باشد. به عنوان مثال می توان از قواعد ناظر به غرور, تدلیس, غش, نجش, تغریر, عقود امانی (بیوع الامانات) و ... یاد کرد که با الزام افراد به انجام برخی امور و منع آنان از امور دیگر, در واقع ضرورت رعایت حسن نیت در روابط بین اشخاص را ایجاب می کنند. البته این ضرورت واجد همان گستره ای نیست که حسن نیت در سایر نظامهای حقوقی به خصوص حقوق نوشته از آن برخوردار است.
واژه‌های کلیدی: حسن نیت، قرارداد، فقه امامیه، قواعد فقهی.