بررسی مناسبات قاعده نفی سبیل با حقوق اقلیت‌های دینی در حقوق اساسی جمهوری اسلامی ایران

توضیح

قاعده نفی سبیل بعنوان یک قاعده فقهی مسلم، حاکم بر روابط بین مسلمانان و غیر مسلمانان از صدر اسلام تا به امروز است که نافی هرگونه سلطه و نفوذ استیلا مدار غیر مسلمان بر مسلمان در تمامی ابعاد روابط سیاسی،اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی است که مناسباتی را با حقوق اقلیت های دینی (غیرمسلمانان) ایجاد می کند.اقلیت های دینی سالیان متمادی است که در ایران سکونت و حیات دارند .بر همین اساس ،اقلیت های دینی مسیحی،کلیمی و زرتشتی در اصل سیزدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مورد شناسایی قرار گرفته اند و با توجه به اصول چهارده،نوزده و بیستم قانون اساسی از حقوق انسانی و حمایت های برابر قانونی در ایران برخوردار هستند. اما باتوجه به ماهیت سالبه قاعده نفی سبیل، در موارد متعددی برابری حقوقی بین ایرانیان مسلمان و غیر مسلمان دیده نمی شود و در یک تعارض آشکار با قانون اساسی و اسناد بین المللی حق حیات- بعنوان برجسته ترین نوع حقوق انسانی- اقلیت های دینی، بنظر می رسد مورد تحدید است و از حمایت و تضمینات کامل حقوقی برخوردار نیست و این شهروندان از حقوق سیاسی، اجتماعی و فرهنگی یکسان با تمامی ایرانیان برخوردار نیستند و باتوجه به رسمیت دین اسلام در اصل دوازدهم قانون اساسی، حقوق برابر شهروندی همانند قوانین اساسی آزادی گرا و اسناد بین المللی برای ایرانیان اقلیت دینی در محدودیت جدی قرار دارد.
واژه های کلیدی: قاعده نفی سبیل، شریعت اسلام، حقوق اقلیت های دینی، حقوق اساسی ایران، حقوق سیاسی و اجتماعی.