نظریه نسبیت بلوغ از منظر فقه امامیه و فقه حنفی

توضیح

یکی از مراحل مهم زندگی افراد و مفاهیم اساسی در زندگی اشخاص ، بلوغ است. بلوغ به جهت آثار شرعی و حقوقی و قانونی اش ، همواره مورد بحث و نظر علمای دینی و حقوق دانان بوده است. مشهور بلکه قریب به اتفاق فقهای اسلام اعم از شیعه و اهل سنت، معیار سن رابا اختلافاتی درمقدارسن، بصورت مطلق، بعنوان معیار بلوغ پذیرفته اند. درمقابل گروه اندکی نیز بلوغ را امری طبیعی دانسته و سن را تنها درحد اماره ای کاشف از این بلوغ طبیعی می دانند. امروزه پذیرش معیارسنی بصورت مطلق، بدون درنظر داشت خصوصیات جسمی و تفاوتهای روحی روانی افراد، با توجه به فراوانی و تعدد نژادها و اختلافات محیطی و عوامل دیگر ، تا حدودی با مشکل مواجه می گردد. نظریه ی نسبیت بلوغ که از دیرباز درمیان فقهای شیعه از قائلینی برخوردار بوده است با طرح این دیدگاه که بلوغ امریست طبیعی نه اینکه مفهومی جعلی و شرعی وقانونی باشد ، بوسیله علائم طبیعی قابل اثبات می باشد و لکن درمقام قانونگذاری و بجهت جمع میان روایات و نصوص وارده ، درصورت عدم رویت علائم طبیعی بلوغ ، نوبت به اماره ی سن میرسد، میتواند بعنوان فتوایی راهگشا، توجیه گر عقلانی بودن دین و مذهب باشد. تحقیق حاضر تحت عنوان نسبیّت بلوغ دختران وپسران از منظر فقه امامیه وفقه حنفی درچهار فصل، این موضوع را مورد پژوهش قرار داده و درصدد آن است تا با تحلیل مفهوم بلوغ و نقد و بررسی ادله ی شرعی و اقوال فقهای اسلام ، از این نظریه دفاع نماید.
واژه‌های کلیدی: نسبیت، بلوغ