مطالعه تطبیقی آثار نزدیکی نامشروع در فقه اسلامی و حقوق مدنی ایران (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ یکی از جرایمی که علاوه بر مجازات کیفری موجب مترتب شدن آثاری همچون محرومیت شخص از پاره‌ای حقوق و حمایت‌های مدنی ( مانند انتساب نسب فرزند به پدر، تعلق مهر و نفقه به زوجه و فرزندان و...) می‌گردد نزدیکی نامشروع است. نزدیکی نامشروع آن است که دو نفر یا بیشتر،‌ خارج از عقد نکاح شرعی و‌ صرف نظر از جنسیت آن‌ها، از یکدیگر استفاده جنسی ببرند. نمونه بارز این عمل، فعل زنا و لواط است که موجب مترتب شدن آثار مدنی از دیدگاه فقه و حقوق بر طرفین از سویی، و بر اشخاص ثالث از قبیل خویشاوندان و فرزندان حاصل از ارتباط زنا از سوی دیگر می‌گردد. از مهم‌ترین آثار مدنی مترتب بر زنا نسبت به یکی از طرفین، رعایت عدّه نسبت به زانیه و حرمت نکاح بین آنان می‌باشد که در این زمینه برخی از فقها قائل به وجوب رعایت عدّه و حرمت نکاح و برخی دیگر قائل به عدم رعایت عدّه و عدم حرمت نکاح بین آنان هستند. در بسیاری از آثار فقها به دلیل حدیثی«لا یحرم الحرامُ الحلالَ» استناد کرده‌اند و آثار نزدیکی نامشروع را منتفی می‌دانند و قول راجح در بسیاری از آثار، با توجه به همین حدیث و ناظر به اقوال فقها، دال بر نفی اثر نزدیکی نامشروع می‌باشد. از جمله مهم‌ترین آثار مترتب بر زنا که به اشخاص ثالث مترتب می-شود عبارت‌اند از: اثر نزدیکی نامشروع بر نسب فرزند حاصل از زنا، تأثیر حرمت رضاعی ناشی از شیر حاصل از زنا، تداوم نکاح بین شوهر یا زن شخص زنا کار، که فقها و حقوقدانان در مورد هر یک از این آثار دیدگاه‌های مختلفی را بیان کرده‌اند.