حقوق نسل های آینده از منابع حیاتی از منظر فقه و حقوق اسلامی (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌در قاموس فقه و حقوق اسلامی، نسل بشر از جایگاه ویژه و ممتازی برخوردار استت، از ایتر رو ضرورت بقای زمینه برای حیات او، اصل بنیادینی است که بهره برداری اصولی و منطقی از منتاب حیاتی را ایجاب می کند و در ایر پژوهش فقهی ت حقوقی پس از تحلیتل مههتوم حت و تبیتیر "ح شأنی" به عنوان یکی از اقسام آن، با ارائه و تحلیل مستند آیات قرآن و احادیث بته تنقتی ایر اصل پرداخته می شود. افزون بر ایر، در پاره ای از گزاره های دینی، به صتورت صتری بتر ح شأنی نسل های آینده از مناب حیاتی مانند اراضی مهتوح عنوه تأکید شده و در ستایر متوارد نیز با تخصیص مناب حیاتی به خانواده بزرگ بشری، بر الغتای تتأریر گتیاری قیتد "موجودیتت حالی" یا "استقبالی" در ربوت ح بهره برداری از مناب موجود تکیه شده است. همچنیر شریعت اسلامی به منظور جلوگیری از تخریب و نابودی منابعی که به جهان بشریت تعل دارد، نهاد هایی را تعریف نموده که به شکل قابل توجهی ضامر احقاق حقوق نستل هتای آینتده استتر تشتری مالکیت دولتی برای مناب حیاتی و واگیاری سرپرستی از آن به زمامداری عادل، وقف و وصتیت تملیکی از جمله اموری هستند که استهاده ی بهینه و عادلانه از ایر منتاب را بتا در نظتر گترفتر اصول کلی و مقاصد عالی شریعت تضمیر می کنند.
واژه های کلیدی: حق، نسل های آینده، منابع حیاتی، مقاصد شریعت، بقای نسل.