انسان، موجودی اجتماعی و مدنی بالطبع است و خواه‌ناخواه، برای بهتر زیستن خود و تنظیم روابطش با دیگران، به وضع قانون و مقرراتی خاص، نیازمند است. پرسشی در این راستا مطرح است و آن این که، چه جاذبه‌ای، انسان را ملزم به اطاعت از قانون و ملتزم به اجرای احکام می‌کند؟ نوشتار حاضر، درصدد است به پاسخ این پرسش برسد که در فقه امامیه، چه مبنایی وجود دارد که بر اساس آن، انسان خود را به اطاعت از قانون ملتزم می‌داند؟
واژه های کلیدی: فقه امامیه، فقه، انسان، قانون، عقل، احکام، حقوق.
