حکومت در عصر غیبت

توضیح

مقدمه أوّل: بی تردید هیچ جامعه ای بدون حکومت نمی تواند زندگی عادی خود را إدامه دهد حتّی در جنگل های آمازون در آن دورانی که مردمان وحشی و آدم خوار داشته یا در مناطق سرد سیر قطب شمال و همچنین در مناطق دور افتاده صحراهای افریقا با وجود یک جمع و قبیله، هماره یک حکومت و لو بسیط و بر أساس قواعد قبیله گرایی و خان بازی تشکیل شده و قوانینی و لو جاهلانه و نانوشته وضع شده تا افراد، زندگی و معیشت خود را بر أساس آن سامان دهند. به تعبیر امیر المؤمنین علی  ضرورت تشکیل حکومت و وجود والی و حاکم، إیمان و کفر نمی‌شناسد و کمترین چیزی که برای زندگی مدنی و دوری از هرج و مرج لازم است رهبر و پیشوای خواه نیک و خواه بد می باشد:« وَ إِنَّهُ لَا بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَمِیرٍ بَرٍّ أَوْ فَاجِرٍ یَعْمَلُ فِی إِمْرَتِهِ الْمُؤْمِنُ وَ یَسْتَمْتِعُ فِیهَا الْکَافِرُ وَ یُبَلِّغُ اللَّهُ فِیهَا الْأَجَلَ وَ یُجْمَعُ بِهِ الْفَیْ‌ءُ وَ یُقَاتَلُ بِهِ الْعَدُوُّ وَ تَأْمَنُ بِهِ السُّبُلُ وَ یُؤْخَذُ بِهِ لِلضَّعِیفِ مِنَ الْقَوِیِّ حَتَّى یَسْتَرِیحَ بَرٌّ وَ یُسْتَرَاحَ مِنْ فَاجِرٍ»[1]