از منظر فقهی، مقوله ولایت فقیه در عصر غیبت به عنوان یک اصل و ضرورتِ شرعی اجتماعی مورد پذیرش قرار گرفته است. ناهمگونیِ ارای فقهیِ علمای شیعه در گذشته و عصر حاضر، در باب حوزه عمل ولیّ فقیه می باشد. برخی ولیّ فقیه را عهده دارِ بیان معارف و احادیث و نیز امور حسبیه می خوانند و بعضی تصرف در اموال و نفوس و زعامت اجتماعی را برای وی ثابت می کنند. مقاله حاضر تأملی بر این نظرها و پیامدهای آن است.
