مشروعیت باروری زنان مجرد با سلول های بنیادی خود آنان

توضیح

توسعة مرزهای علم موجب ایجاد پرسش‌های جدید فقهی بسیاری شده است. با توجه به تحقق یافتن تبدیل سلول‌های بنیادی به اسپرم در فضای آزمایشگاهی و همچنین افزایش شمار دختران مجرد، امکان ایجاد اسپرم از سلول‌های بنیادی خود انسان فراهم آمده است. در صورت ورود این مهم به فضای درمانگاهی و بالینی می‌توان تصور کرد، زنان مجرد با بهره‌گیری از سلول‌های بنیادی خود و تبدیل آن به اسپرم، قابلیت باروری داشته باشند؛ بنابراین این پرسش مطرح می‌شود که از منظر فقه، بارور کردن بانوان مجرد با اسپرم تهیه‌شده از سلول‌های بنیادی خودشان چه حکمی دارد؟ به نظر می‌رسد از دلایل گوناگون می‌توان در راستای استنباط حکم شرعی این مسئله کمک گرفت؛ بنابراین پژوهش حاضر به روش تحلیلی ـ اجتهادی به بررسی ادلة فقهی موافق و مخالف در این موضوع می‌پردازد و این دستاورد را در پی خواهد داشت که ادلة نافی و ناهی قابل جواب خواهند بود و با جواز چنین عملی، آثار بسزایی در مسائل گوناگونی مانند مسئلة راهبردی جمعیت، مسئلة نسب و مباحث مربوط به نسل‌های آینده بر جا می‌گذارد. البته با وجود اینکه بر اساس ادله و صناعت، حکم به جواز را نتیجه گرفتیم؛ ولی ممکن است از منظر دیگری مانند منافات با شم‌الفقاهه یا مذاق شریعت و مانند آن قائل به ممنوعیت شد که دستاوردی شخصی قلمداد می‌شود.
واژه‌های کلیدی: سلول های بنیادی، اسپرم، ناباروری، تلقیح مصنوعی، بانوان مجرد.