بررسی جایگاه فقهی حقوقی رضایت و برائت بیمار و آثار مترتب بر آن‌ ها

توضیح

اقدامات درمانی که به وسیله کادر درمانی صورت میگیرد در واقع نوعی تصرف در نفس دیگری است که جواز مشروعیت این نحو از مداخله متوقف بر شرایطی است که قانون گذار در مواد مختلف قانونی از جمله ،۱۵۸، ۴۹۵ ق.م.ا آنها را بیان نموده است. با توجه به سابقه فقهی و قانونی این ،مواد رضایت بیمار منحصرا در مشروعیت فعل پزشک» یعنی «معالجه» موثر بوده و به صدمات اتفاقی حاصل از درمان مربوط نمی گردد و در همین راستا برای سلب مسولیت از پزشک برائت گرفته می.شود. در بین فقهای امامیه در خصوص اخذ رضایت بیمار جزء در موارد ضروری همگی معتقد به اخذ رضایت از بیمار یا ولی وی برای معالجه ،هستند اما در باب اخذ برائت موضوع اختلافی بوده و مشهور فقها قائل به اخذ برائت از بیمار برای سلب مسئولیت پزشک در قبال ایراد صدمات وارده به بیمار در نتیجه طبابت میباشند این در حالی است که قانون مجازات اسلامی ۱۳۹۲ نه تنها متذکر اقسام مختلف رضایت صریح ،ضمنی آگاهانه و ضمانت اجرای عدم اخذ هر کدام از آنها نشده، بلکه با تغییر مبانی اخذ برائت از بیمار را امری بیهوده و منوط به عدم تقصیر پزشک دانسته است در این مقاله ضمن بررسی اقسام مختلف رضایت برائت و ضمانت اجرای عدم اخذ ،آنها بار اثبات دعوی زمان اخذ رضایت و برائت و ... از منظر فقهی و حقوقی بحث می گردد.
واژه های کلیدی: پزشک، بیمار، رضایت، برائت، ضمان.