بررسی تطبیقی احکام مربوط به فرزند خواندگی در فقه اسلامی و حقوق ایران

توضیح

نهاد فرزندخواندگی یک نهاد فقهی و حقوقی است که‌ منجر به ایجاد رابطه ای خاصی بین فرزندخوانده، پدرخوانده و مادرخوانده می گردد. این نهاد دارای پیشینه ‌ای نسبتاً طولانی‌ است که در‌ ادوار گوناگون تاریخی با مقاصد گوناگون و اشکال متعدد کاربرد داشته است. نهاد فرزندخواندگی در فقه اسلامی‌ به رسمیت شناخته نشده است. اما شارع مقدس بحث ایتام و کودکان بی‌سرپرست را مورد شناسایی قرار داده است. بنابراین، حقوق ‌‌داخلی‌ ایران‌ تنها نهاد فرزندخواندگی را برای اقلیت‌های مذهبی به رسمیت شناخته است و یک نهاد مجزا را به ‌عنوان نهاد سرپرستی کودکان بی سرپرست تأسیس نموده است. این مقررات تا حد بالایی با مقررات کنوانسیون حقوق کودک در‌ خصوص فرزندخواندگی در تطابق می باشد. با‌ بررسی آرای فقهی و مقررات و قوانین حقوقی این‌ نتیجه بدست می آید که رابطه ی نسبی در نظام حقوقی‌ اسلام‌ تنها از طریق ولادت مشروع و نسب خونی و برای رابطه فرزندخواندگی تعریفی ایجاد نشده است.‌ نتیجتاً طفل به‌ شکل غیر حقیقی به خانواده پذیرنده‌ منتسب‌ میشود. هدف پژوهش حاضر بررسی تطبیقی احکام مربوط به فرزندخواندگی در فقه اسلامی‌ و حقوق ایران بپردازد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر مشخص شد که پذیرش فرزند از جانب خانواده‌هایی که به دلایلی صاحب فرزند نمی‌‌شوند هیچ گونه رابطه نسبی ایجاد نمی‌‌کند و به این ترتیب حکم مسائلی همچون محرمیت فرزندخوانده، نفقه، ارث بری و غیره روشن می‌‌شود.
واژه های کلیدی: فرزندخواندگی، فقه اسلامی