بررسی فقهی حقوقی ازدواج با فرزند خوانده

توضیح

از آن جا که بر اساس آیات، روایات و فتاوای فقها، نهاد فرزندخواندگی کامل در اسلام مورد پذیرش قرار نگرفته است، در حقوق ایران نیز نهادی به عنوان فرزندخواندگی به این مفهوم که فرزندخوانده از هر حیث در حکم فرزند واقعی باشد وجود ندارد و فرزندخواندگی در حقوق ایران بر خلاف حقوق برخی کشورها نمی‌تواند سبب ایجاد هیچ‌گونه جدایی و انفصالی در هیچ سطحی میان فرزندخوانده و خانواده اصلی وی گردد. از این رو بر اساس ادله اولیه، دلیلی بر حرمت نکاح بین شخص تحت سرپرستی با سرپرستان وی وجود ندارد. با این حال تصریح برجواز ازدواج سرپرست با فرزند خوانده‌ در قانون حمایت ازکودکان بی‌سرپرست مصوب سال 1392 کاملا غیر ضروری به نظر می رسد؛ چرا که با وجود عدم ابتلا و نیز حساسیت زا بودن مساله در سطح داخلی و خارجی وبا عنایت به ملاک کراهت ازدواج قابله و مربیه با فرزتدی که به دنیا آورده به عنوان امری مطرح در فقه و روایات ما، قانون گذار به راحتی می توانست نسبت به این مساله همانند قانون منسوخ سال 1353 سکوت اختیار کند؛ بی آن که خلایی جدی در این باره به وجود آید.به موجب احکام شرع مقدس و تبصره ماده 26 قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست، امکان ازدواج با فرزند خوانده وجود دارد. همچنین بین احکام شرع و قانون در مسئله ازدواج فرزند خوانده تعارضی وجود ندارد و براساس مطالعات صورت گرفته، به نظر می رسد که اسلام رویکرد مثبتی به فرزندخواندگی داشته است اما باتوجه به احکام شرع و مفهوم قانون جدید، فرزند خوانده، فرزند واقعی محسوب نمی شود.
واژه های کلیدی: قانون، فرزند خوانده، فقه، پدرخوانده، مادر خوانده