تحلیل وضعیت ازدواج سرپرست با فرزند خوانده در حقوق ایران و فقه امامیه

توضیح

فرزند خواندگی از زمان های قدیم تا به امروز برای استحکام و گرمی بخشیدن به کانون خانواده‌های بدون اولاد و سالم‌سازی جامعه و رفع مشکلات روحی اطفال بدون سرپرست و کاستن ناهنجاری‌های روانی زن و شوهری که از نعمت فرزند‌دار شدن محروم هستند نقش و فایده چشمگیری داشته و از بار مسئولیت دولت نیز می‌کاهد.با تصویب قانون «حمایت از کودکان و نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست»، و با عنایت به تبصره ماده 26 این قانون که مقرر می دارد ازدواج چه در زمان حضانت و چه بعد از آن بین سرپرست و فرزندخوانده ممنوع است مگر اینکه دادگاه صالح پس از اخذ نظر مشورتی سازمان،‌ این امر را به مصلحت فرزندخوانده تشخیص دهد. " موضوع ازدواج فرزندخوانده با سرپرست به یکی از موضوعات پر بحث در محافل علمی و یک دغدغه اجتماعی در حد گسترده تبدیل شد لذا در پژوهش حاضر ابتدا مفهوم و سابقه تاریخی و شرایط و آثار فرزندخواندگی در فقه امامیه و حقوق ایران مورد بررسی قرار گرفته است. در قسمت بعدی رویکرد فقه امامیه نسبت به نهاد فرزندخواندگی تشریح و سپس موضع گیری حقوقدانان نسبت به این موضوع تبیین شده است. در پایان نیز پیشنهادهایی برای برون رفت از برخی دغدغه های به وجود آمده، ارائه شده است.
واژه‌های کلیدی: فرزندخوانده، ازدواج، مصلحت (حقوق)، فقه جعفری، امامیه، قانون گذاری، سرپرستی