«وَابْتَلُوا الْیتَامَى حَتَّى إِذَا بَلَغُوا النِّکَاحَ فَإِنْ آنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُوا إِلَیهِمْ أَمْوَالَهُمْ وَلَا تَأْکُلُوهَا إِسْرَافًا وَبِدَارًا أَنْ یکْبَرُوا وَمَنْ کَانَ غَنِیا فَلْیسْتَعْفِفْ وَمَنْ کَانَ فَقِیرًا فَلْیأْکُلْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذَا دَفَعْتُمْ إِلَیهِمْ أَمْوَالَهُمْ فَأَشْهِدُوا عَلَیهِمْ وَکَفَى بِاللَّهِ حَسِیبًا»[1]
از این آ‌یه مبارکه چهار مطلب استفاده می‌شود:
الف؛ وقت واگذاری اموال ایتام به خود شان، یعنی اینکه کی و چه زمانی اموال ایتام را به خودشان واگذار کنیم؟
ب؛ اولیای ایتام را هشدار می‌دهد که مبادا اموال آنها را (بخاطر ترس از اینکه اگر بزرگ بشوند، مال را از ما می‌گیرند) حیف و میل کنند.
