تبیین جایگاه قاعده لاضرر در توسعه موارد انحلال عقد نکاح

توضیح

قاعده لاضرر از جمله قواعدی است که پویائی و جامعیت نظام حقوقی اسلام را تا حد زیادی تأمین کرده است و می‌تواند راهگشای مشکلات نو پیدا باشد. در طول تاریخ فقاهت این قاعده همواره مورد توجه فقها بوده است و اجمالاً تشریع برخی از احکام عبادی و معاملی بر اساس آن صورت گرفته است. در قانون مدنی ایران به عنوان ترجمان فقه امامیه مواد متعددی وجود دارد که یا مستقیماً برگرفته از قاعده لاضرر بوده و یا در وضع آن‌ها به این قاعده توجه شده است. مانند مباحث مالکیت و اموال، خیارات، عقود معین، حقوق خانواده و غیره. ماده 1130 قانون مدنی نیز از جمله مسائلی است که مستند فقهی آن قاعده لاضرر می‌باشد. طبق این ماده هر زمانی که زندگی مشترک با سختی و ضرر ناشی از مشقت همراه شود، زوجه می‌تواند با اثبات ادعای خود تقاضای انحلال نکاح نماید. این پژوهش با روش کیفی و شیوه توصیفی-تحلیلی در صدد آن است تا با استفاده از جمع آوری اطلاعات از طریق مراجعه به کتابخانه و فیش برداری و تعمق در آیات و روایات؛ به نگرش صحیح اسلامی به تأثیر جایگاه قاعده لاضرر در گسترش و توسعه موارد انحلال عقد نکاح بپردازد و اثبات نماید که می‌توان به استناد این قاعده موارد انحلال عقد نکاح را به جز موارد مصرح و مذکور در شرع و قانون مدنی بسط داد.
واژه‌های کلیدی: انحلال نکاح، لاضرر، عسر و حرج، حقوق خانواده