محرمیت‌ های ناشی از باروری‌ های پزشکی از منظر فقه خانواده و حقوق موضوعه

توضیح

بشر در عصر حاضر با پیشرفت گسترده بویژه درزمینه پزشکی روبه رو شد. رشد علم پزشکی درمان ناباروری و طرح شیوه‌های از باروری‌های مصنوعی در خارج و داخل رحم، سبب بروز منازعاتی میان علما و حقوقدانان در مورد جواز یا عدم جواز این روش‌ها شده است. این امر فقها و حقوق دانان را واداشته تا مسائلی که پیرامون منشأ تشکیل دهنده جنین و حقوق مرتبط با وی است ازجمله ارث، نفقه، ولایت، حضانت، نکاح و محرمیت و... را تبیین نمایند. این پژوهش مسأله محرمیت‌های ناشی از باروری‌های پزشکی را از جهت فقهی و حقوقی بررسی می‌کند. در همه روش‌های باروری پزشکی از نظر علم بیولوژیک پدر و مادر واقعی کودک ناشی از این روش‌ها، صاحبان نطفه محسوب می‌گردد. همینطور در مباحث فقهی، اکثر علما امامیه در مورد پدر واقعی کودک اختلافی ندارند آن‌ها معتقد هستند پدر واقعی کودک، صاحب اسپرم تلقی می‌گردد اما نسب کودک ناشی از باروری‌های پزشکی با زن مورد اختلاف قرارگرفت. با توجه به رواج استفاده از این روش‌ها، ضروری است این موضوع از منظر فقهی و حقوقی موردبررسی قرار گیرد تا احکام مرتبط با آن استنباط و استخراج گردد. تحقیق حاضر با روش توصیفی-تحلیلی صورت گرفته و با توجه به بررسی‌های انجام شده از آرای فقها و حقوقدانان، به نظر می‌رسد از بین نظرهای مخالف در مورد نسب کودک با زن نظر یه دو مادری توجیه پذیر تر است؛ به این صورت است که زن صاحب تخمک مادر واقعی و زن صاحب رحم مادر رضاعی این کودکان محسوب می گرددد بنابر این رابطه محرمیت بین کودک با مادران و همسران آن‌ها برقرار و ازدواج با آن‌ها، حرام موبد است. حرام موبد است از میان فقها ناصر مکارم شیرازی قائل به این نظریه هستند و سیستانی و فاضل لنکرانی به محرمیت بین آنها معتقد می باشند.
واژه های کلیدی: محرمیت، باروری های پزشکی، فقه خانواده و حقوق موضوعه ایران.