مبانی احکام حکومتی از دیدگاه امام خمینی (ره)

توضیح

‏انتظار ادارۀ جامعه از روی آموزه ها و دستورات اسلامی، اساسی ترین پشوانۀ‏‎ ‎‏تشکیل حکومت اسلامی است. هنگامی که معمار جمهوری اسلامی ایران، رهبر‏‎ ‎‏کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) پایه های این نظام مقدس را پی‏‎ ‎‏می نهادند، جامۀ عمل پوشاندن به چنین انتظاری را نوید دادند‏‎[1]‎‏. بزرگترین مانع‏‎ ‎‏تئوریک در برابر این انتظار، این استدلال است که اسلام همان تعلیمات و‏‎ ‎‏دستوراتی است که قرنها پیش، در شرایط زمانی و مکانی ویژه ای، توسط پیامبر‏‎ ‎‏عظیم الشأن اسلام(ص)، آورده شد و حداکثر، تا چند قرن پس از آن، از سوی‏‎ ‎‏مفسران معصوم وحی (ائمه علیهم السلام)، تشریح و تبیین گشت؛ چنین تعلیماتی‏‎ ‎‏درصورتی قابلیّت بقا و تداوم دارد که تنها مربوط به جنبه های ثابت و همیشگی‏‎ ‎‏زندگی بشر باشد، نه اینکه خود را درگیر جنبه های متغیر و زوال پذیر آن کند‏‎[2]‎‏.‏‎ ‎‏بدون شک، شیوۀ ادارۀ جامعه نمونۀ روشنی از حیات متغیر انسان است. گونه های‏‎ ‎‏متفاوت ادارۀ جامعه، از ابتدای زندگی و مدنی بشر، تا آنجا که تاریخ‏‎ ‎‏زندگی جمعی انسان نشان می دهد، شاهد این مدعا است. همۀ تغییرات در‏‎ ‎‏چگونگی حکومت و ادارۀ جامعه را نمی توان معلول علاقه ها و سلیقه های‏‎ ‎‏پادشاهان و قدرتمندان تاریخ دانست. شکل متغیر و رو به رشد روابط اجتماعی،‏‎ ‎‏ ‏