اِحْتِکار، اصطلاحی فقهی و حقوقی، به معنای جمع‌آوری و نگهداریِ کالای ضروری مردم، به انتظار کمیابی و فروش آن به بهای گران. واژۀ احتکار از مصدر «حَکْر» به معانی ظم، سوء معاشرت ( قاموس، ذیل حکر) و عُشر (زمخشری، ۱۳۶) مشتق گردیده و حُکْره، اسم مصدر احتکار به معنای جمع‌آوری کالا و خودداری از عرضۀ آن است (ابن منظور، ذیل حکر).
