احوال شخصیه بیماران سرمازیست

توضیح

میل به جاودانگی در سرشت آدمی است. از این رو انسان تمام تلاش خود را جهت زیستن ابدی به کار می‌گیرد. از جمله فرضیه‌های علمی مربوط به اطاله عمر، سرمازیستی بیماران صعب‌العلاج است. در این روش دانشمندان با منجمدنمودن بدن بیمار، وی را به خوابی عمیق فرو می‌برند، به این امید که پس از کشف طرق درمان قطعی وی در آینده، او را دوباره به زندگی بازگردانند. این امر مسائل حقوقی بسیاری را در زمینه احوال شخصیه فرد کرایونیک‌شده، از جمله وضعیت زوجیت همسر، ترکه به جای مانده، نفقه افراد واجب‌النفقه، حضانت اطفال و محجوریت ایشان ایجاد می‌کند. به نظر نگارنده منشأ این مشکلات تردید در حیات و یا فوت فرد کرایونیک شده است. اگر چنین شخصی را مرده انگاریم، احکام میت بر او جاری است: زوجه وی باید عده وفات نگاه دارد، اموال او میان وراث تقسیم شود و حضانت اطفال نیز بر عهده زوج وی قرار گیرد. با این حال بحث از چگونگی تمتع وی بعد از احیای مجدد از اموال تقسیم‌شده پا بر جا است. اگر بیماران سرمازیست را زنده انگاریم، تکلیف زوجه بابت ادامه علقه نکاح و نیز تمتع بازماندگان از اموال موجود و کیفیت تصرف بیمار در اموال خود در مقام ادای تکالیف قانونی محل بحث خواهد بود. به نظر ما بیمار سرمازیست انسانی زنده با تمامی حقوق و تکالیف یک شهروند عادی است، لیکن وضعیت خاص وی بدلیل عسر و حرج وارده به زوجه از موجبات قبول تقاضای طلاق زن بوده و انتصاب امین، ولو کراراً و نیز انتخاب وکیل می‌تواند موجب تنظیم امورات مالی وی را فراهم آورد.
واژه های کلیدی: احوال شخصیه، سرمازیستی، حیات، فوت.