اصل مصلحت در احراز نسب از دیدگاه فریقین (فایل منبع موجود نیست)

توضیح

امروزه با پیشرفت علم و تکنولوژی و تأثیر انکارناپذیر آن در حوزه قضا، ادله اثبات دعوا از انحصار در مصادیق خاص خارج گردیده و ادله‌ای تحت عنوان گزارشات علمی و امارات قضایی، به دلیل برخورداری از درجه بالای اعتبار علمی و قطعیت عرفی به‌ یاری قضات آمده‌ و ادله اثبات نسب از انحصار در چارچوب ادله‌ای مانند شهادت، اقرار، قاعده‌ فراش‌ و قرعه فراتر رفته به‌ طوری‌ که روش‌های‌ نوین احراز نسب ) آزمایش (DNA به‌ دلیل پشتوانه‌ عقلی و علمی، نقش‌ بسزایی در تحقق علم قاضی و اثبات‌ نسب از این‌ طریق دارد، لیکن توجه به اصل مصلحت خانواده و حقوق کودک به‌ منظور ممانعت از متلاشی‌ شدن خانواده‌ها و رعایت غبطه و مصلحت کودک منجر به این‌ مسئله گردیده‌ است که‌ در صورتی که بهره‌گیری از روش‌های نوین‌ احراز نسب تالی فاسد داشته باشد، آیا چنین اقدامی با مصلحت حفظ نظام خانواده و حقوق کودک و نظم عمومی جامعه، سازگار است؟ از این‌رو در پژوهش‌ حاضر به شیوه توصیفی-تحلیلی با ابزار کتابخانه‌ای به‌ بررسی دیدگاه‌های فقهای‌ فریقین در اعتبار اصل‌ مصلحت در احراز نسب پرداخته می‌شود به طوری‌ که فقها اهل سنت درصورت وجود فراش و ادله شرعی بنا بر مصلحت و احتیاط در انساب طفل را منتسب به صاحب‌ فراش می‌دانند و مشهور فقهای‌ امامیه معتقدند درصورت قطعی بودن نتایج آزمایش DNA، اصل‌ اولی قضاوت بر اساس علم عرفی است لیکن این پژوهش بر آن است تا با بهره گیری از اصل مصلحت در موارد ضروری به عنوان حکمی ثانویه موجبات تحقق حکمی مقتضی ازسوی محاکم قضایی را فراهم‌ آورد.
واژه‌های کلیدی: اصل مصلحت، نسب، مصالح مرسله، قاعده فراش، آزمایش DNA