اهانت به مقدسات ادیان الهی در فقه امامیه و رابطه آن با آزادی بیان

توضیح

آنچه امروزه جهان بشری به شدّت به آن نیازمند است، تعامل و گفت وگوی ادیان در جهت کم کردن فاصله های موجود بین ادیان، تألیف قلوب پیروان آنها و یکسو نمودن حرکت انسانها به سوی سعادت است. بر همین اساس، قرآن کریم خطاب به پیامبر می‌فرماید:«ما تو را برای همة انسانها مبعوث کردیم»(سبأ/28)؛ چرا که جهانی بودن و تعلّق آن به همة انسان ها، از هر نژاد، مکان و آیینی، از ویژگی‌های منحصر به فرد شریعت مقدس اسلام است.
در این پژوهش با بررسی مبانی و ادلّه در فقه امامیه به دست می‌آید که اهانت به مقدسات ادیان الهی غیر از دین اسلام هم، حرام و از گناهان کبیره به شمار می‌رود و باید مناسبات مسلمانان با غیر مسلمانان مبتنی بر احترام، مهرورزی، مدارا و تسامح دینی، آزادی فکر و بیان، مخاطب شناسی و آشنایی با زبان و متون مقدّس دیگر ادیان و همزیستی مسالمت آمیز باشد.
واژه‌های کلیدی: اهانت، مقدسات، ادیان الهی، اسلام