بررسی فقهی نظریه اتصال و امتزاج در تصفیه آب‌های آلوده

توضیح

افزایش روزافزون جمعیت و رشد شتابان صنعتی‌شدن و کاهش کیفیت منابع آب در سطح جهان محدودیت‌هایی را برای استفاده از آب ایجاد کرده است. به همین دلیل یکی از راهکارهای حل این معضل، استفاده از آب‌های نامتعارف و تصفیه فاضلاب و استفاده از آن در مصارف مختلف شرب، کشاورزی و بهداشت است. علی‌رغم اینکه به‌لحاظ فنی و مهندسی به این موضوع به‌تفصیل پرداخته شده است، ولی متأسفانه به‌لحاظ فقهی به شیوه تطهیر آب‌های آلوده ناشی از فاضلاب پرداخته نشده است. یکی از موضوعات مهمی که فقها در موضوع شیوه تطهیر آب‌های آلوده بدان پرداخته‌اند آن است که آیا فاضلاب تصفیه‌شده بعد از زوال اوصاف ثلاثه (بو، طعم و مزه) به‌مجرد اتصال به آب‌های عاصم تطهیر می‌شود یا خیر. دراین‌باره دو نظر عمده در فقه وجود دارد؛ عده‌ای قائل به نظریه اتصال شده و برخی دیگر معتقدند که اتصال کفایت نمی‌کند و امتزاج نیز علاوه بر اتصال شرط است. در این مقاله سعی شده است با تبیین پیشینه فقهی موضوع، ادله فقهی قائلان دو نظریهٔ اتصال و امتزاج مورد بررسی قرار گرفته و دیدگاه مختار در این باره تبیین شود. دیدگاه مختار در این مقاله، نظریه اتصال بوده و مهم‌ترین دلیل اثبات این نظریه، روایت ابن‌بزیع از امام رضا(علیه السلام) است.
واژه‌های کلیدی: فقه، آب پاک، آب نجس، اتصال، امتزاج، فاضلاب