عنوان
بررسی قابلیت مطالبه دیه عضو پیوندی از حیوان به انسان
نویسنده
اصطلاحنامه
پزشکی -- قوانین و مقررات (Medical laws and legislation) | پیوند اندام ها و بافت ها -- قوانین و مقررات -- ایران (Transplantation of organs, tissues, etc. -- Law and legislation -- Iran) | پیوند اندام ها و بافت ها (Transplantation of organs, tissues, etc) | پیوند اندام ها و بافت ها (فقه) (Transplantation of organs, tissues, etc. (Islamic law)) | حقوق حیوان ها -- ایران (Animal rights -- Iran) | حیوان ها -- قوانین و مقررات -- ایران (Animals -- Law and legislation -- Iran) | دیه (Blood Money)
ناشر
فصلنامه وکیل مدافع، زمستان 1396، شماره 16، ص.: 115-131.
تاریخ نشر
1396
توضیح
دیه‌ی صدمه و خسارت به عضو پیوندی گیرنده بعد از پیوند، یکی از مسائلی است که در حقوق پزشکی معاصر وارد قانون‌گذاری کشور شده است. ماده 566 قانون مجازات اسلامی جدید مصوب 1392 در صورت ایجاد صدمه و آسیب موجب دیه، با اشتراط دارای حیات گشتن عضو پیوندی بعد از پیوند، دیه‌ی آن عضو را به میزان دیه‌ی عضو اصلی و در صورت معیوب گشتن بعد از حلول حیات، همانند دیه ی عضو معیوب دانسته است. منظور از شرط دارای حیات گشتن در این ماده «پذیرش عضو پیوندی توسط بدن بیمار گیرنده عضو در یک زمان متناسب عرفی» است و ملاک تشخیص آن را عرف خاص پزشکی در پیوند اعضا، باید قرار داد. حکم این ماده شامل موارد پیوند از حیوان نیز که عضوی از حیوان به بدن گیرنده پیوند گردد، مشروط به دارای حیات گشتن جاری است؛ چه اینکه عضو حیوانی بعد از پیوند، استحاله می‌یابد و به عضوی انسانی تبدیل می‌گردد. در صورت تردید در دارای حیات گشتن عضو پیوندی بعد از پیوند یا عدم حیات آن، ظاهر این است که عضو پیوندی با توجه به عرف غالب پیوندهای عضو و پیشرفتهای سریع علم پزشکی در این حوزه، دارای حیات گردیده است و چنین ظاهری را باید مقدم بر اصل عدم حیات دانست. این مقاله در پی بررسی مبانی و شرایط امکان مطالبه دیه و ارش برای صدمه به عضو پیوند شده در بدن گیرنده در حقوق پزشکی معاصر ایران است.
واژه‌های کلیدی: پیوند، دیه، حیوان، حیات، عضو.