توضیح

هدف: پژوهش حاضر تلاش می‌‌کند ادله حقوقی و فقهی در خصوص اعتبار ارزهای دیجیتال در قراردادهای پزشکی را مورد بررسی و تحلیل قرار دهد تا از رهگذر این بررسی های حکم حقوقی و فقهی این مساله مبرهن گردد. مواد و روش‌‌ها: این پژوهش با روش مطالعات کتابخانه‌ای و به شیوه توصیفی ـ تحلیلی انجام شده است که با مراجعه به متون قرآنی، روایی، حقوقی و فقهی اطلاعات لازم به‌‌دست آمده و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته ها: ارزهای دیجیتال یکی از ارزهای نوپدید است که در معاملات و قراردادها از جمله قراردادهای پزشکی مورد استفاده قرار می گیرد. لکن از آنجایی که هنوز به طور شفاف و همه جانبه ماهیت این نوع ارز تبیین نشده است لذا از منظر حقوقی و فقهی تردیدهایی در اعتبار آن ها و قرارگرفتن به عنوان ثمن قراردادها مطرح شده است. بنابراین سوال اصلی پژوهش این است که «آیا از منظر فقهی و حقوقی ارزهای دیجیتال در قراردادهای پزشکی دارای اعتبار است؟». فرضیه پژوهش این است که دو دیدگاه در این باره وجود دارد. برخی با استناد به آیه ی نفی سبیل «وَلَنْ یَجْعَلَ اللَّهُ لِلْکَافِرِینَ عَلَی الْمُؤْمِنِینَ سَبِیلًا»(نساء: 141)، «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَأْکُلُوا أَمْوَالَکُمْ بَیْنَکُمْ بِالْبَاطِلِ...»(نساء: 29)، عدم مالیت ثمن، سفهی بودن معامله، غرری بودن معامله و برخی دیگر از ادله فقهی و حقوقی این ارزها را معتبر نمی دانند. ولی برخی دیگر با استناد به نظریه قدرت خرید، نظریه ارزش اسمی و دیگر عمومات فقهی و حقوقی اعتبار این ارزها را مورد تایید قرارداده اند. نتیجه گیری: با استناد به آیات و قواعد عام قرآنی و اصول و قواعد حقوقی فقهی و نظریات کارشناسان که دارای حجیت شرعی است می توان با تعیین اصول و ضوابط و قانونگذاری شایسته در این خصوص و نظارت های دقیق ارزهای دیجیتال را دارای اعتبار دانست.
واژه های کلیدی: مبانی حقوقی، مبانی فقهی، ارزهای دیجیتال، قراردادهای پزشکی، آیات قرآن کریم.