بررسی و تحلیل نسب کودک حاصل از رحم استیجاری از دیدگاه فقهی

توضیح

سابقه و هدف: یکی از پدیده‌های نوین جامعه بشری تولد کودک از طریق رحم اجاره‌ای است که طی آن بانوی صاحب رحم، نطفه یا جنین فرد دیگری را در رحم خود حمل می‌کند و پس از طی دوران بارداری و زایمان، بر مبنای قراردادی از پیش منعقد شده نوزاد حاصل را به زوج صاحب گامت تحویل می‌دهد. در این مورد در قوانین حقوقی بیشتر کشورها از جمله ایران کمتر سخنی به میان آمده است، لذا در مقاله حاضر با بررسی و پژوهشی که در ادله و منابع فقهی و حقوقی صورت گرفته است احکام حقوقی نسب کودک حاصل از رحم استیجاری استخراج و استنباط گردیده است. تا بدین‌وسیله ضمن رعایت حقوق آنان از وجود فرزندانی بی‌هویت و گاه بی‌سرپرست در جامعه جلوگیری گردد. برای تحقق این اهداف در آخر مقاله پیشنهاداتی نیز در حیطه قانون‌گذاری جهت قانونی ساختن این امر در قوانین ایران ارائه گردیده است. مواد و روش ها: پروژه مزبور به شکل کتابخانه‌ای و از نوع پژوهشی و تحلیلی است بدین‌معنی که با مراجعه به کتب فقهی و حقوقی و بررسی و تحلیل دلیل‌های شرعی به نتایجی در قالب آثار و احکام حقوقی منجر شده که با توجه به این‌که موضوع مورد بحث از مسائل جدید می باشد در منابع فقهی و حقوقی گذشته چندان سابقه ای نداشته است. یافته‌ها و استنتاج: صاحبان تخمک و اسپرم والدین حقیقی طفل حاصل از رحم استیجاری هستند و کودک از جهت ژنتیکی متنتسب به صاحب اسپرم و صاحب تخمک می‌باشد، بنابراین همانند اقارب نسبی، بین آن‌ها رابطه توارث، وصیت و سایر احکام حقوقی برقرار می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: تلقیح مصنوعی، اجاره رحم، نسب مادری، نسب پدری