بررسی پیوند اعضای حیوان نجس العین و مردار به انسان از نظر فقه امامیه

توضیح

مسأله پیوند اعضا، به لحاظ اهمیت فوق‌العاده‌ای که در مسائل فردی و اجتماعی دارد، مورد توجه قانونگذاران کشورها قرار گرفته و اکثر کشورهای پیشرفته برای پیوند اعضا قانون دارند و در کشور ایران هم آیین‌نامه‌ای در تاریخ 1381/2/25 توسط هیأت وزیران به تصویب رسید؛ از آنجایی که اهداکنندگان انسانی بسیار کم‌تر از متقاضیان عضو پیوندی هستند و بسیاری از متقاضیان هرگز به آرزویشان نمی‌رسند و خطر مرگ متوجه آنان است و متحمل رنج در زندگی هستند، بنابراین پزشکان برای تأمین عضو پیوندی به فکر استفاده از مصنوعات و منابع نامحدود حیوانی[i] افتاده‌اند. برخی از حیواناتی که برای پیوند به انسان سازگار هستند، به لحاظ فقهی، نجس‌العین و مردار هستند و باید حکم فقهی پیوند آن‌ها معلوم گردد. بنابراین هدف نوشته پیش رو کاوش و بررسی مبانی فقهی مسأله در جهت روشن‌شدن حکم آن است.
پژوهش حاضر به روش توصیفی ـ تحلیلی با رویکرد قرآنی ـ روایی و تمرکز بر فقه امامیه صورت می‌پذیرد. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که پیوند اعضای حیوان نجس‌العین و یا مردار به انسان بر اساس مبانی فقه ـ مانند آیات قرآن، روایات، عقل، قواعد فقهی و اصول عملیه ـ جایز بوده و فتاوای برخی از مراجع تقلید هم مؤید این مطلب است. پیوند عضو حیوان نجس‌العین و مردار جایز می‌باشد، زمانی که عضو پیوندی جزء بدن انسان شود و روح در آن حلول نماید، طاهر است و نماز با آن صحیح می‌باشد.
واژه های کلیدی: پیوند، حیوان، انسان، فقه