تأثیر علم و قصد بر مسؤولیت مدنی ناقل بیماری‌های واگیردار

توضیح

زمینه و هدف: یکی از دلایل شیوع سریع بیماری مسری اخیر کوید 19 در کشورهای مختلف از جمله ایران عدم اهتمام کافی برخی افراد به مسائل بهداشتی، توصیه‌های ایمنی و اصول پیشگیری توصیه شده توسط متخصصان درمان و بهداشت (مانند ضرورت توجه به انفکاک و فاصله‌گذاری اجتماعی و استفاده از لوازم بهداشتی همچون ماسک و مواد ضدعفونی‌کننده) است. این بی‌احتیاطی و عدم اهتمام منجر به شیوع بیشتر بیماری گاهی عالمانه و عامدانه و گاه بدون هرگونه قصد و اختیاری می‌شود. یکی از موضوعات پیش رو در بررسی مسؤولیت افراد در قبال سرایت و انتقال این بیماری به دیگر افراد جامعه، واکاوی حالت‌های مختلف افراد انتقال‌دهنده از جهت میزان احتمالی که نسبت به سرایت بیماری به دیگران می‌دهند و نیز از جهت برخورداری از قصد و اختیار آنها در انجام فعل و در حصول نتیجه می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این جستار با روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای فقهی و حقوقی به رشته تحریر درآمده است.

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های تحقیق حاضر، برای ناقل بیماری که ظن یا حتی شک سرایت بیماری به دیگران را دارد به دلیل اهمیت محتمل (کشته شدن دیگران) و با توجه به امکان استناد زیان به وی، می‌توان ضمان در نظر گرفت و نیز انتقال بیماری از شخص ناقل واجد قصد فعل (حتی بدون قصد نتیجه)، ضمان‌آور اما از ناقل فاقد قصد فعل، غیر ضمان‌آور دانسته شده است.
واژه‌های کلیدی: بیماری واگیردار، علم، قصد، کرونا، مسئولیت مدنی